Mijn grootste vriend – de zon – is mijn vijand geworden momenteel. Hopelijk voor tijdelijk maar ik vrees voor langer of zelfs voor altijd. Aangezien mijn ogen heel snel ontsteken vanwege een ziekte is de zon schadelijk. En dan moet je zoals ik zo veel van de zon houden en genieten.

Tot voor kort dus. Want heel simpel gezegd: de zon is warmte en dat is een hele ‘lekkere’ bron voor het activeren van ontstekingscellen. Zo ook vandaag: de zon schijnt en ik ga lekker naar buiten, de frisse sneeuw, heel wit en schittert ook . Mooi maar.. Na een paar minuten merk ik al iets van druk en irritatie in mijn oog, dus snel een hele grote zonnebril opgezet. Helaas…… als ik even naar binnen ga voor een kop koffie, prikt en traant mijn oog. Terwijl ik me manmoedig toespreek van: kom op, er zijn ergere dingen zoals prins Friso en zijn familie, merk ik dat dát ook heel pijnlijk is.

Vandaag is nl. ook de sterfdag van mijn broer die door een auto-ongeluk ineens uit het leven werd gerukt toen hij 28 was. Heel de week leef en voel ik met de Koninklijke familie mee. Zowel met Koningin Beatrix als met de broers van Friso. Uiteraard ook met Mabel en niet te vergeten de kleine kinderen van hen. Maar hét gevoel dat ik het meest intens mee kan voelen en inleven is dat van de broers en de moeder. Althans ik denk dan aan mijn ouders die alleen konden zeggen: een kind verliezen is zó erg. En voor mezelf: een broer verliezen is niet goed te beschrijven of te omschrijven. De pijn je zoon – je broer zo te zien liggen met daarbij de vreselijke onzekerheid van hoe dit zal gaan aflopen, is denk ik bijna ondraaglijk.

Zo veel gedachten, gevoelens die bij mij hierdoor ook weer naar boven komen en door het nieuws over Friso word ik – of ik wil of niet- er telkens weer met mijn neus bovenop gedrukt.

Ineens is er geen mogelijkheid meer om met je broer te praten. Word je op een keiharde manier stilgezet in je gewone leven. Hoe gewoon is dat leven dan nog?

En dan komt de post. En daar zit een hele grote enveloppe bij met daarin 11 zelfgemaakte kleinere enveloppen van kinderen van de school waar ik werk. Een warme zonnestraal die er voor zorgt dat de tranen los komen. Tranen van mijn eigen verdriet, tranen van het verdriet om de Koninklijke familie, tranen van vreugde omdat ik verwarmd word door de tekeningen van die kleine kinderen voor hun lieve juf de Jong. En deze warmte kan geen kwaad, nee die is mijn grootste vriend.

Ik mag toegeven aan mijn pijn en verdriet maar mag ook kleine en groet dringen zien die mij troosten en doorhelpen.