MIJMERINGEN

De Samaritaanse vrouw en The Passion

Kan dat ?

Doe het niet!

Dank je wel

wachten in zorgelijke tijden

troost elkaar

stilstaan terwijl alles om mij heen raast

Hoeveel bladzijden volgen er nog?

waar en hoe wacht jij?

Heelt de tijd alle wonden?

overal sneeuwklokjes: genieten of frustratie

4 februari is wereldkankerdag

Houd uw ziel op een kier

Rouw in je leven als een blad

We noemen de namen ......

Op weg (durven) gaan

In beweging

Moederdag

Hoopvol (uit-)zicht

Een speciale dag ?

hoop en vrees

Kleur en Kunstwerken

Hoop ondanks pijn en gemis tijdens Advent

Hoop en Liefde

geloof hoop en Liefde

Hoe kwetsbaar ben ik?

gedeelde angst

Het leven is niet maakbaar

na de regenbui

zonder woorden

er is op facebook een discussie gaande over single-zijn en wel of geen kinderen "nemen"

Blij met mijn rimpels

onzekerheden aan de rand van het leven

Deze morgen werd ik wakker met een lijf vol emoties.

Tijdens een wandeling zag ik hoe eenvoudig het perspectief - mijn perspectief- kan veranderen. Ik heb er foto's van gemaakt en er woorden bij geschreven.

Nou, toen ik deze kop zag staan in een krant werd ik direct getriggerd om verder te lezen. En dat heb ik dus gedaan en ik had gaandeweg bij het lezen zoiets van: ja hoor!!!! Daar gaan “we” weer en klim nu dus in de pen om even wat tegengas te geven.

Dit is dan het langverwachte moment. Mijn boek – met nadruk op het woordje MIJN – is uit. Zojuist de mail ontvangen die uitgegaan is en vanaf dit moment is mijn verhaal ook wereldkundig. Nou ja… wereldkundig is wel heel groots uitgedrukt. Maar Nederlandkundig klinkt niet.

Daar sta je: gebutst, verweerd Ik leun tegen je aan

“Ik stond daar in mijn eentje te wachten” vertelde mijn collega, toen de man die aan kwam fietsen tegen me zei “ik kom zo bij u, even mijn fiets wegzetten”. Blijkbaar zag ik er wat verloren of eenzaam uit zeker?

Kerst

De eerste dag van een nieuw jaar! De eerste dag van een nieuw jaar. Neem je herinneringen mee, ga dwars door je pijnen heen en kijk omhoog en om je heen.

Mijn grootste vriend – de zon – is mijn vijand geworden momenteel. Hopelijk voor tijdelijk maar ik vrees voor langer of zelfs voor altijd.

Vanaf het begin dat ik de titel van deze website zag en aan deze website mee ging werken, “zingt” er een vraag in mijn hoofd en hart van: welke melodie is van mijn hart?

De roos was wat beschadigd. Of moet ik zeggen : getekend door het leven? Hier en daar een zwart randje en op sommige plaatsen zelfs een stukje blad eraf.

De mist.... De mist hangt als een gordijn in de wereld en belemmert mijn uitzicht De mist voelt als een gevangenis Tranen lopen over mijn gezicht

In mijn linkerhand heb ik een litteken. Overgehouden aan een val toen ik een klein meisje was en op een stoel was geklommen.

Je hebt zo van die mensen die hebben hun vooroordeel altijd binnen 1 seconde klaar.

“Heeft u uw trouwschoenen aan?” vroeg een klein meisje aan me. Ik had nl. knalrode schoenen aan en ja, die vallen op.