"In het midden van het leven leer je wat je aan de rand van het leven nodig hebt".
Toen ik deze zin las, balanceerde ik juist wat aan een buitenrand van mijn leven.
Ik zat weer volop in een fase van spannende onderzoeken en grote onzekerheid wat de uitkomsten daarvan zouden zijn. Op zulke momenten ervaar ik het belang van de "levenslessen" die ik gekregen én geleerd heb tijdens mijn goede en rustige levensdagen: 'het midden van het leven'.
Die ontvangen, aangeleerde en ingeslepen gewoontes en niet te vergeten liefde van God, mijn familie, vrienden en kennissen, dragen mij nu als ik wankel, struikel en soms val aan de 'rand van het leven'.
Inmiddels zijn enkele uitslagen bekend en ik kan daar goed mee leven. Dus ik ga weer wat meer richting naar het "midden" en ben dankbaar met al die mensen die rondom mij staan in heel mijn leven. In het besef dat wélke randen (afgronden wellicht?) wij ook hebben in ons leven, óók dan en misschien juist dan, God mensen geeft die met je mee willen gaan.
Eén van de grootste levensles van mij was trouwens wél dat ik de mensen zelf wel toe moe(s)t laten in mijn leven. Maar daarover een volgende keer.
