Hoopvol (uit-)zicht

Ik heb geen idee hoe het jullie vergaat in het dagelijkse leven maar bij mij wisselt het per dag.

Sterker nog: soms per uur.

Ik heb het over mijn zicht en daaraan gekoppeld mijn uitzicht.

Afgelopen week maakte ik onderstaande foto

bukken en opstaan

bewust bukte ik en wilde de bloemetjes waar ik zo vaak achteloos aan voorbij loop op de foto zetten.

Thuis bekeek ik de foto’s en deze foto weerspiegelde mijn gemoed van het moment.

Ik zag het allemaal niet zo “scherp” en mijn zicht was (ook door tranen) wat vertroebeld en ik zag en voelde alleen hetgeen mij op dat moment zwaar viel. Ik had wel zicht op de vele andere kleinere en zeer zeker mooie dingen die er waren en zijn, maar kon mezelf niet goed om die ene grote zware steen heen wurmen.

De foto leerde me dat het oké is om aandacht te geven aan het moeilijke en zware en dat tegelijk de kleinere, andere dingen er óók nog steeds zijn.

Inmiddels is het zware niet kleiner geworden maar ben ik -met hulp- weer gaan staan en overzie ik het meer.

Is mijn zicht ‘scherper’? Nee, anders en ik weet nu als ik gebukt ga onder iets zwaars, dat ik daar aandacht aan mag en moet geven om daarna weer rechtop te kunnen staan en verder te kunnen

Met zicht op álle bloemetjes.