Ik ben bang.

Zó dat is er uit. Al weken heb ik een pijnlijke pols en daar is nu een foto van gemaakt. Op voorhand heeft de arts gezegd dat het óf slijtage is en dan is er niets aan te doen óf een peesontsteking en dan krijg ik een injectie.

Inmiddels heb ik ondanks alle goede zorgen van artsen een soort van trauma opgelopen en ik zie als een berg tegen morgen op en ben bang voor de - misschien pijnlijke - injectie.

Ik had dat al een keer gezegd tegen mijn buurvrouw en vanmiddag ook tegen haar man. Later dacht ik: "de buren zullen me wel een zeur vinden" en "Anja doe even gewoon, beter een naald dan dat de conclusie is dat het slijtage is, want dan gaat de pijn niet meer over".

Zojuist ging de deurbel en staan de buurtjes met een overheerlijke zak apekoppen voor de deur: "alsjeblieft Anja, voor jou! Heb je iets lekkers en morgen aan iets leuks denken dan komt alles goed.".

Verbouwereerd pakte ik mijn favoriete snoep aan en bedankte ze heel hartelijk en met de belofte dat ik de helft van de zak pas na afloop zou opeten, ging ik naar binnen.

Ik realiseerde me dat mijn openheid en kwetsbaar opstellen, waar ik me toch een beetje voor schaamde, zó veel meer brengt dan mijn mond houden en géén emoties tonen.

Gedeelde angst is halve angst.

Nu maar hopen en bidden dat het snel morgenavond is ;-)

Dank jullie wel H&Y

gedeelde angst is halve angst