“Heeft u uw trouwschoenen aan?” vroeg een klein meisje aan me. Ik had nl. knalrode schoenen aan en ja, die vallen op. Zo ook bij haar en ze vond ze zo mooi dat zij ze bombardeerde tot “trouwschoenen”. Ik schoot in de lach en heb geantwoord dat ik ze vast aan het inlopen was. “Wanneer gaat u dan trouwen?”. “Als ik geen zere voeten meer heb” zei ik.

Een andere keer werd er aan me gevraagd: “Heeft u geen vader?” (Even voor de goede orde: met vader bedoelde het kind : man.) “Nee, die heb ik niet”. “O, waarom heb je die dan niet?” Daar sta je dan…..er flitst van alles door je heen en ik antwoord: “Ik ben hem nog niet tegengekomen”. “O,…misschien morgen dan?” “Ja, misschien wel.” “En anders kan u het altijd gewoon aan de Heere Jezus vragen, moet U doen hoor”. “Gaat Hij er dan voor zorgen?” “Nou zeg, de Heere Jezus zorgt altijd voor ons. Dat weet U toch!”.

In diezelfde week zei een volwassene tegen mij: “Nu heb je zo’n gezellig huis, daar zou toch ook een man bij moeten. Doe daar toch eens iets aan!”. (Alsof ze zomaar uit het winkelschap te plukken zijn.)

En: “er mankeert aan elke jongen wel wat hoor dus niet zo “krap” kijken …..”.

Zomaar wat voorbeelden uit mijn leven. Ik zou er nog honderd kunnen noemen. De reden waarom ik dit hier aankaart, is dat ik mezelf in deze niet begrijp. Als er zulke vragen gesteld worden door een kind vind ik dat niet erg. Ze ontroeren me vaak en ik kan er altijd gewoon op reageren en ik ga er eigenlijk vaak ook gewoon in mee. Terwijl de opmerking van een volwassene, zoals hierboven genoemd (en zoals ze wel meer gedaan worden) me vaak bezeren of in ieder geval er voor zorgen dat ik “dichtklap”. En dan denk ik: ligt het nu aan mij of aan die ander? Ben ik de ene keer “gevoeliger” dan de andere keer? Zijn die kinderen dan zo lief en aardig? Heeft het te maken met de naïviteit van de kinderen die het goede met mij voor hebben? Maar ik mag toch aannemen dat de opmerkingen van de volwassenen ook goed bedoeld zijn of niet? Waarom dan de ene keer een lach en de andere keer een traan van binnen? Ik snap er he-le-maal NIKS van!

Kortom:
Prachtig voer voor een psycholoog……..maar daar heb ik even geen zin in.
Dus leg ik het raadsel (genaamd Anja) even aan jullie voor.

Ben benieuwd.