Nou, toen ik deze kop zag staan in een krant werd ik direct getriggerd om verder te lezen. En dat heb ik dus gedaan en ik had gaandeweg bij het lezen zoiets van: ja hoor!!!! Daar gaan “we” weer en klim nu dus in de pen om even wat tegengas te geven.

Volgens mij is iedereen kritisch als de ware liefde in beeld komt of als je denkt dat die in beeld komt. En dat is een hele goede zaak want je gaat een verbintenis aan voor de rest van je leven, althans: dat is mijn ideaal(beeld) nog steeds!.

Ik besef heel goed en spreek uit ervaring dat als je 15-18-20 of 23 jaar bent en dan dé ware ontmoet, dan ‘zweef’ je op de wolken. Af en toe kelder je binnen een week naar beneden en soms na maanden en heel soms na een paar jaar….en soms ook niet.

Wat ik wil aangeven is: als je zo jong bent (ja ja..ik ben al wat jaartjes ouder ) als je dus zo jong bent dan denk je niet na, je voelt alleen!

En dat is mooi!

En doordat je met elkaar optrekt, vorm je elkaars karakter en dat gaat wél of dat gaat niét.

Maar als je ouder wordt en je leven al ingericht hebt – met vallen en opstaan! - dan wordt je kritischer, dat is waar.

Hoewel de vlinders in mijn buik nog steeds af en toe ineens beginnen te dwarrelen, dus dat blijft!

Je karakter is ook in de loop der jaren bijgeschaafd en je bent zoals je bent.

Dus op het moment dat de ware liefde zich dan aandient dan ben je –ondanks de roze wolk en vlinders etc. – tóch iets voorzichtiger.

Je leven – mijn leven- zal dan anders ingericht moeten gaan worden en - hoewel je dat wilt!- krabbel je ook even achter je oren..zo van: oké maar dit en dat dan???

Dus JA, ik ben kritisch –zowel naar mezelf als naar de ware liefde die verschijnt – maar té kritisch? Nee.

Ik sluit af met de conclusie:

Al diegenen die getrouwd zijn, zijn niet kritisch geweest……